Volgens de werken van de Catanese marionetten werd het door Frederik II van Zwaben gebouwde kasteel aanvankelijk niet bewoond door mensen, maar door de reuzen Ursini (vandaar de naam).
De paladijn Uzeta, geboren uit de creatieve geest van Don Raffaele Trombetta, een bekwaam poppenspeler uit Catania, herwerkte het verhaal van de reuzen van het kasteel waarbij, in zijn versie, het niet Roger de held zou zijn die de Saraceense reuzen versloeg, maar een dappere condottiero van Catania, Uzeta, zoon van een nederige wever, die in de via Naumachia woonde.
Het kasteel, dat ooit de zetel van het parlement was, heeft muren van ongeveer 10 m hoog en 2,50 dik, opgetrokken uit lavasteen, ronde torens, een slotgracht buiten als bescherming en een ophaalbrug.
De bestemming van het kasteel was niet altijd de woning van de kasteelheren: aan het begin van de 16e eeuw werd het omgevormd tot gevangenis voor politieke gevangenen, ongemakkelijke figuren en misdadigers van een zekere rang. Er wordt gezegd dat de omstandigheden waaronder de gevangenen werden vastgehouden ijzingwekkend waren en dat de gevangenis in ongeveer twee eeuwen slechts 14 gevangenen heeft vrijgelaten: alle anderen hebben de kasteelmuren nooit levend verlaten.
De cellen waren klein, donker en geteisterd door muizen en andere dieren.
Op de muren van die dodenkamers zijn nog steeds de graffiti te zien, de opschriften en tekens van de veroordeelden, hun laatste gedachten en wat ons vandaag hun bestaan laat zien.
De zinnen, die vaak los van elkaar staan, zijn meestal in het Siciliaans geschreven, maar omdat er ook buitenlandse gevangenen zijn, zijn er ook gedachten in het Latijn en het Spaans geschreven.
Er wordt gezegd dat het tegenwoordig niet alleen een museum is, maar ook een plaats van buitenzintuiglijke manifestaties.
Men zegt van deuren die naar believen open en dicht gaan, van voorwerpen die bewegen zonder dat iemand ze bestuurt, van kreunen en kreten die de bezoekers angst aanjagen.
Volgens de legende behoorden de geesten niet alleen toe aan de gevangenen die binnen hun muren stierven, maar ook aan degenen uit Catania die zich tegen de bouw van het kasteel hadden verzet en die de koning "in hun eigen bloed hadden laten verdrinken".
